Week 1 dag 2
13 Maart 2015 | Verenigde Staten, Republic
13-03-15
Vanmorgen al om 2:40 uur wakker, ik had erg veel last van een jetlag. Lotte leek naar mijn idee als een blok door te slapen (bleek achteraf niet zo te zijn) dus heb ik even geappt met Malou, Kevin en mama. Gelukk viel ik 3 kwartier later weer in slaap en werd ik samen met Lotte rond 6 uur wakker. Uitgerust en wel (in Nederland was het namelijk al 14:00 uur) zijn we ons gaan klaarmaken om wat te gaan eten. Tussendoor nog even ge-Skyped met mama, papa en Kevin. We hadden een bakkerij op een kwartier afstand met de bus gevonden, dus daar zijn we rond 8:30 uur naartoe gegaan. In de bus hebben we onze ogen uitgekeken, wat een mooie huizen! Echt net de Amerikaanse wijk in Blixembossch maar dan typisch Amerikaans.
Eenmaal aangekomen bij de bakkerij sprak een local ons meteen aan waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen etc. Echt super geïnteresseerd! Eenmaal in de bakkerij waren we aan het puzzelen met ons geld, we hadden nog maar 10 dollar (iets minder dan 10 euro) om met z’n tweeën voor te ontbijten. De man die ons aansprak bood meteen aan om onze koffie te betalen, we dachten al meteen: oké wat wil die man van ons? Maar snel kwamen we erachter dat het blijkbaar heel normaal is in de Verenigde Staten, we werden namelijk nog wel door 4 inwoners aangesproken in de bakkerij. Zo betrokken en vriendelijk!
Om 10:00 uur liepen we terug naar de bus om naar het vliegveld te vertrekken. Op het vliegveld moesten we de bus pakken naar Kettle Falls, het dichtstbijzijnde dorp van de ranch met een bushalte (nog zo’n 40 miles van de ranch af). Het was heerlijk weer, we hebben dan ook de hele dag zonder jas rondgelopen. Op het vliegveld kreeg je nog niet eens de tijd om de weg te vragen of er kwamen al mensen naar ons toe met: Can I help you? Even later zaten we op een stoepje op onze bus te wachten en stopte er een bus voor onze neus. Een buschauffeur stapte uit en zei: you guys are looking thirsty, here you are! En hij gaf on seen flesje met bronwater. Het werd echt met de minuut gekker, dachten we haha!
Het was ruim 2,5 uur rijden met de bus naar Kettle Falls. Onderweg kwam je echt de meest typische Wild West impressies tegen, ongelofelijk! We hebben ons nog geen minuut verveeld in de bus. Eenmaal aangekomen in Kettle Falls bleek het echt een gat te zijn. Geen netwerk, geen openbaar vervoer, niets. Kathy zou ons om 13:50 komen ophalen maar na 3 kwartier was ze er nog niet. Ik ben toen naar een informatiecentrum gelopen om te vragen of ik haar kon bellen. Echter was op haar ene telefoon de voicemail vol, en op het andere nummer nam ze ook niet op. Ik kreeg het er toen wel erg benauwd van.
Inmiddels was het een uur later dan de afgesproken tijd, we hadden geen netwerk, er was geen openbaar vervoer dat we konden nemen, er was helemaal niks… De vrouw van het informatiecentrum zei dat ze over een kwartier gingen sluiten, en dus bracht ze ons naar het dichtstbijzijnde hotel waar we zouden kunnen verblijven, mocht Kathy niet meer komen opdagen. We voelden ons zo teleurgesteld, het kon toch niet zo zijn dat ze ons hier in the middle of nowhere zou laten staan? De vrouw van het informatiecentrum had een briefje op de deur geplakt dat we naar het hotel waren, voor het geval dat Kathy nog zou komen.
Net wanneer we de auto uit wilde stappen bij het hotel kwam Kathy
aangereden. Bleek dat ze op haar weg naar Kettle Falls een hond langs de highway had gevonden die achtergelaten leek te zijn, ze had hem proberen te vangen maar tevergeefs. Al meteen een verschil met Nederland, wij zouden gewoon de dierenambulance bellen en vervolgens zijn doorgereden. Op de terugweg zijn we nog langs een ijzerboer gereden en houtsnippers gekocht, want het is natuurlijk maar 1x in de zoveel tijd dat ze van de ranch afkomen. Wat ook zo typisch was is dat je hier dingen van de sloop mag kopen. We hebben dus nog zo’n 20 minuten op de sloop rondgelopen, op zoek naar “treasures”. Kevin zou jaloers zijn, met allemaal oude auto’s en onderdelen…
Eenmaal aangekomen op de ranch stelde we ons voor aan de andere vrijwilligers. Zij zijn allemaal van onze leeftijd, dus dat is echt super leuk! Een jongen komt uit Australië, een broer en zus uit Frankrijk en een jongen en meisje uit de Verenigde Staten.
We werden al meteen aan het werk gezet, want alles moest er buiten netjes uitzien voor de volgende dag. Op zaterdag zouden er namelijk zo’n 100 brandweerlieden vanuit de county feest komen vieren. ’s Avonds zijn Lotte en ik vroeg naar bed gegaan, we waren erg moe.
Vanmorgen al om 2:40 uur wakker, ik had erg veel last van een jetlag. Lotte leek naar mijn idee als een blok door te slapen (bleek achteraf niet zo te zijn) dus heb ik even geappt met Malou, Kevin en mama. Gelukk viel ik 3 kwartier later weer in slaap en werd ik samen met Lotte rond 6 uur wakker. Uitgerust en wel (in Nederland was het namelijk al 14:00 uur) zijn we ons gaan klaarmaken om wat te gaan eten. Tussendoor nog even ge-Skyped met mama, papa en Kevin. We hadden een bakkerij op een kwartier afstand met de bus gevonden, dus daar zijn we rond 8:30 uur naartoe gegaan. In de bus hebben we onze ogen uitgekeken, wat een mooie huizen! Echt net de Amerikaanse wijk in Blixembossch maar dan typisch Amerikaans.
Eenmaal aangekomen bij de bakkerij sprak een local ons meteen aan waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen etc. Echt super geïnteresseerd! Eenmaal in de bakkerij waren we aan het puzzelen met ons geld, we hadden nog maar 10 dollar (iets minder dan 10 euro) om met z’n tweeën voor te ontbijten. De man die ons aansprak bood meteen aan om onze koffie te betalen, we dachten al meteen: oké wat wil die man van ons? Maar snel kwamen we erachter dat het blijkbaar heel normaal is in de Verenigde Staten, we werden namelijk nog wel door 4 inwoners aangesproken in de bakkerij. Zo betrokken en vriendelijk!
Om 10:00 uur liepen we terug naar de bus om naar het vliegveld te vertrekken. Op het vliegveld moesten we de bus pakken naar Kettle Falls, het dichtstbijzijnde dorp van de ranch met een bushalte (nog zo’n 40 miles van de ranch af). Het was heerlijk weer, we hebben dan ook de hele dag zonder jas rondgelopen. Op het vliegveld kreeg je nog niet eens de tijd om de weg te vragen of er kwamen al mensen naar ons toe met: Can I help you? Even later zaten we op een stoepje op onze bus te wachten en stopte er een bus voor onze neus. Een buschauffeur stapte uit en zei: you guys are looking thirsty, here you are! En hij gaf on seen flesje met bronwater. Het werd echt met de minuut gekker, dachten we haha!
Het was ruim 2,5 uur rijden met de bus naar Kettle Falls. Onderweg kwam je echt de meest typische Wild West impressies tegen, ongelofelijk! We hebben ons nog geen minuut verveeld in de bus. Eenmaal aangekomen in Kettle Falls bleek het echt een gat te zijn. Geen netwerk, geen openbaar vervoer, niets. Kathy zou ons om 13:50 komen ophalen maar na 3 kwartier was ze er nog niet. Ik ben toen naar een informatiecentrum gelopen om te vragen of ik haar kon bellen. Echter was op haar ene telefoon de voicemail vol, en op het andere nummer nam ze ook niet op. Ik kreeg het er toen wel erg benauwd van.
Inmiddels was het een uur later dan de afgesproken tijd, we hadden geen netwerk, er was geen openbaar vervoer dat we konden nemen, er was helemaal niks… De vrouw van het informatiecentrum zei dat ze over een kwartier gingen sluiten, en dus bracht ze ons naar het dichtstbijzijnde hotel waar we zouden kunnen verblijven, mocht Kathy niet meer komen opdagen. We voelden ons zo teleurgesteld, het kon toch niet zo zijn dat ze ons hier in the middle of nowhere zou laten staan? De vrouw van het informatiecentrum had een briefje op de deur geplakt dat we naar het hotel waren, voor het geval dat Kathy nog zou komen.
Net wanneer we de auto uit wilde stappen bij het hotel kwam Kathy
aangereden. Bleek dat ze op haar weg naar Kettle Falls een hond langs de highway had gevonden die achtergelaten leek te zijn, ze had hem proberen te vangen maar tevergeefs. Al meteen een verschil met Nederland, wij zouden gewoon de dierenambulance bellen en vervolgens zijn doorgereden. Op de terugweg zijn we nog langs een ijzerboer gereden en houtsnippers gekocht, want het is natuurlijk maar 1x in de zoveel tijd dat ze van de ranch afkomen. Wat ook zo typisch was is dat je hier dingen van de sloop mag kopen. We hebben dus nog zo’n 20 minuten op de sloop rondgelopen, op zoek naar “treasures”. Kevin zou jaloers zijn, met allemaal oude auto’s en onderdelen…
Eenmaal aangekomen op de ranch stelde we ons voor aan de andere vrijwilligers. Zij zijn allemaal van onze leeftijd, dus dat is echt super leuk! Een jongen komt uit Australië, een broer en zus uit Frankrijk en een jongen en meisje uit de Verenigde Staten.
We werden al meteen aan het werk gezet, want alles moest er buiten netjes uitzien voor de volgende dag. Op zaterdag zouden er namelijk zo’n 100 brandweerlieden vanuit de county feest komen vieren. ’s Avonds zijn Lotte en ik vroeg naar bed gegaan, we waren erg moe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
