Week 1 dag 1
12 Maart 2015 | Verenigde Staten, Spokane
Vanmorgen was het zo ver: op naar de Verenigde Staten! ’s Ochtends samen met Kevin naar Schiphol vertrokken, hij bracht me weg. We wilde al om 5:45 uur vertrekken, maar omdat ik nog 100 dingen bij elkaar moest rapen en we de auto moesten krabben werd dat 5:55 uur. We waren ruim op tijd op Schiphol, dus zijn we naar de Starbucks gegaan om wat koffie te drinken. Lotte zou er om 7:40 uur zijn, zij verbleef met haar ouders en vriend in een hotel vlakbij Schiphol. Lotte belde om 7:30 uur dat haar portemonnee nog in de auto lag en zij met Tom (haar vriend) al in de shuttlebus naar het vliegveld zaten. Het eerste beetje spanning van onze lange reis… De ouders van Lotte zijn toen terug naar de auto gegaan en hebben haar portemonnee opgehaald. Kevin en ik hebben met Lotte en Tom gewacht bij de Starbucks, tegen de tijd dat de ouders van Lotte bij Schiphol aankwamen zijn we gaan inchecken.
Tijdens het inchecken ging er al meteen iets mis: Lotte’s reserveringsnummer werd niet geaccepteerd… Een medewerkster achter de check-in balie heeft toen al haar gegevens handmatig moeten invoeren maar gelukkig werd alles netjes geregeld. Snel door naar de douane, want door dat gedoe met Lotte’s ticket liepen we wat vertraging op.
Nadat was bevestigd dat we geen drugssmokkelaars, terroristen of illegale vluchtelingen waren stapten we in het vliegtuig naar Seattle: DL0143. Eindelijk dachten we alle spanning + afscheid achter ons te kunnen laten en 11 uur lang te relaxen. Helaas bleef het nog even spannend, de medewerkster van de check-in balie had ons namelijk 2 stoelen achter elkaar ipv naast elkaar gezet, zucht… Na wat Engelstalige onderhandelingen met medepassagiers en cabinepersoneel kregen we het gelukkig toch voor elkaar om naast elkaar te kunnen zitten. Naast Lotte zat een Amerikaanse vrouw die dichtbij Seattle woont. Zij vertelde ons vanalles over Washington State en over Los Angeles. Na afloop gaf ze ons haar nummer.
Na wat films te hebben gekeken, redelijk goed te hebben gegeten en te hebben geslapen kwamen we aan op Seattle. Onze vlucht duurde 20 min langer dan gepland, dus hadden Lotte en ik nog 1 uur en 40 min om over te stappen op onze vlucht naar Spokane.
Wat een zooi op Seattle zeg! Niet normaal. We stapten uit ons vliegtuig en er stond al een rij in de gate. Wat bleek: er kwamen 4 vluchten tegelijk aan en wij waren daar één van. Ze hadden geen plek om ons te ontvangen, dus hebben we (ik overdrijf niet) een uur moeten wachten voordat we de gate uit mochten. Een hele ophef natuurlijk, want wij waren niet te enige die een overstapvlucht hadden! Het personeel negeerde je, of je kreeg het antwoord: niks aan te doen. Echt belachelijk! Inmiddels hadden we nog 40 min om over te stappen, bleek dat alle passagiers van die 4 vliegtuigen door de paspoortcontrole moesten (en wij stonden achteraan). Een verloren zaak dus.
Nu hadden we en probleem… De laatste bus richting de ranch ging om 17:20 uur, dus doordat we onze vlucht hadden gemist konden we de bus niet meer nemen. Hoe zouden we nu in Spokane komen? Waar moesten we de nacht doorbrengen? Wat moesten we met de bustickets doen? (hier hadden we al $50 voor betaald). Wat een ellende. Gelukkig was mama nog wakker en heeft zij voor ons een hotel gezocht. Wij zijn ondertussen een eerstvolgende vlucht naar Spokane proberen te regelen, de ranch te bellen dat we een dag later kwamen en de busmaatschappij bellen om te vragen of we onze bustickets konden omboeken. Een duur grapje dus. Gelukkig was de eerstvolgende vlucht maar 3 uur later, en waren we om 18:00 uur (02:00 uur Nederlandse tijd) in het vliegtuig naar Spokane.
Ik heb nog nooit zo’n mooie vlucht gehad! We vlogen over de Cascade Range van Washington, met erg veel hoge bergen en een megagrote vulkaan! Mount Rainier is een van de meest actieve stratovulkanen op de wereld en is 4,4 km hoog. Echt supergaaf om te zien. Verder was het ook opvallend dat er in het gebergte erg veel groen was, maar zodra we het gebergte hadden gepasseerd was het net woestijn.
Om 19:00 uur kwamen we aan in Spokane, en hebben we meteen de bus naar het hotel gepakt. Rond 20:30 uur waren we bij het hotel, helemaal gesloopt en blij dat we een bed zagen. Rond 21:00 uur konden we eindelijk gaan slapen (05:00 uur Nederlandse tijd).
Tijdens het inchecken ging er al meteen iets mis: Lotte’s reserveringsnummer werd niet geaccepteerd… Een medewerkster achter de check-in balie heeft toen al haar gegevens handmatig moeten invoeren maar gelukkig werd alles netjes geregeld. Snel door naar de douane, want door dat gedoe met Lotte’s ticket liepen we wat vertraging op.
Nadat was bevestigd dat we geen drugssmokkelaars, terroristen of illegale vluchtelingen waren stapten we in het vliegtuig naar Seattle: DL0143. Eindelijk dachten we alle spanning + afscheid achter ons te kunnen laten en 11 uur lang te relaxen. Helaas bleef het nog even spannend, de medewerkster van de check-in balie had ons namelijk 2 stoelen achter elkaar ipv naast elkaar gezet, zucht… Na wat Engelstalige onderhandelingen met medepassagiers en cabinepersoneel kregen we het gelukkig toch voor elkaar om naast elkaar te kunnen zitten. Naast Lotte zat een Amerikaanse vrouw die dichtbij Seattle woont. Zij vertelde ons vanalles over Washington State en over Los Angeles. Na afloop gaf ze ons haar nummer.
Na wat films te hebben gekeken, redelijk goed te hebben gegeten en te hebben geslapen kwamen we aan op Seattle. Onze vlucht duurde 20 min langer dan gepland, dus hadden Lotte en ik nog 1 uur en 40 min om over te stappen op onze vlucht naar Spokane.
Wat een zooi op Seattle zeg! Niet normaal. We stapten uit ons vliegtuig en er stond al een rij in de gate. Wat bleek: er kwamen 4 vluchten tegelijk aan en wij waren daar één van. Ze hadden geen plek om ons te ontvangen, dus hebben we (ik overdrijf niet) een uur moeten wachten voordat we de gate uit mochten. Een hele ophef natuurlijk, want wij waren niet te enige die een overstapvlucht hadden! Het personeel negeerde je, of je kreeg het antwoord: niks aan te doen. Echt belachelijk! Inmiddels hadden we nog 40 min om over te stappen, bleek dat alle passagiers van die 4 vliegtuigen door de paspoortcontrole moesten (en wij stonden achteraan). Een verloren zaak dus.
Nu hadden we en probleem… De laatste bus richting de ranch ging om 17:20 uur, dus doordat we onze vlucht hadden gemist konden we de bus niet meer nemen. Hoe zouden we nu in Spokane komen? Waar moesten we de nacht doorbrengen? Wat moesten we met de bustickets doen? (hier hadden we al $50 voor betaald). Wat een ellende. Gelukkig was mama nog wakker en heeft zij voor ons een hotel gezocht. Wij zijn ondertussen een eerstvolgende vlucht naar Spokane proberen te regelen, de ranch te bellen dat we een dag later kwamen en de busmaatschappij bellen om te vragen of we onze bustickets konden omboeken. Een duur grapje dus. Gelukkig was de eerstvolgende vlucht maar 3 uur later, en waren we om 18:00 uur (02:00 uur Nederlandse tijd) in het vliegtuig naar Spokane.
Ik heb nog nooit zo’n mooie vlucht gehad! We vlogen over de Cascade Range van Washington, met erg veel hoge bergen en een megagrote vulkaan! Mount Rainier is een van de meest actieve stratovulkanen op de wereld en is 4,4 km hoog. Echt supergaaf om te zien. Verder was het ook opvallend dat er in het gebergte erg veel groen was, maar zodra we het gebergte hadden gepasseerd was het net woestijn.
Om 19:00 uur kwamen we aan in Spokane, en hebben we meteen de bus naar het hotel gepakt. Rond 20:30 uur waren we bij het hotel, helemaal gesloopt en blij dat we een bed zagen. Rond 21:00 uur konden we eindelijk gaan slapen (05:00 uur Nederlandse tijd).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
